Araştırma

Bilimde yunus terapisi

Norbert Trompisch, DOLPHINSWIM Enstitüsü

Die Delphintherapie ist eine tiergestützte Therapieform, die seit mehr als 20 Jahren Anwendung findet und heute zur Behandlung eines breiten Spektrums psychischer Probleme und Störungen, als auch für zahlreiche Formen von intellektueller und psychischer Behinderung eingesetzt wird. Im Zentrum dieser Behandlungsform liegt die therapeutisch begleitete Delphininteraktion, die – ganz allgemein gesprochen – eine stimulierende Wirkung auf den menschlichen Organismus ausübt und so einen Entwicklungsprozess begünstigt. Bereits seit der Antike faszinieren die Delphine die Menschen, wurden als Freunde betrachtet oder gar als Gottheiten verehrt. Davon zeugen Delphindarstellungen in ägyptischen Tempeln wie auch die minoischen Fresken von 1500 v. Chr. im Palast von Knossos. In der griechischen Mythologie nehmen die Delphine einen wichtigen Stellenwert ein, die Bezeichnung für den Delphin stammt aus dem Altgriechisch, sie wurden „Delphis“ bzw. „Delphinos“1 genannt. Auch auf anderen Kontinenten wurden ebenfalls Delphine verehrt, wie bei den australischen Alborigenes, wo sie als Gottheiten in der Traumzeit erwähnt werden. Die Römer Plinius der Ältere und Plinius der Jüngere berichten von Delphinen, die mit Fischern kooperierten oder gar Menschen retteten. Für Seeleute sind Delphine seit jeher Glückbringer und manchmal sogar Lotsen, so wie der Delphin Pelorus Jack, der um die Jahrhundertwende in Neuseeland Schiffe von der Nordinsel durch eine gefährliche Passage zur Südinsel dirigierte.2 Obwohl das Interesse der Menschen an den Delphinen lange Geschichte hat, wurde es erst mit John Lilly in den Jahren 1950 bis 1970 und seinen Forschungen über die Mensch-Delphin Interaktionssphäre erstmals Gegenstand wissenschaftlicher Betrachtungen. Lilly ́s Ziel war es eine Kommunikationssphäre mittels Zeichen- und Lautsprache herzustellen, um mit dieser Tierart näher in Kontakt treten zu können. In weiterer Folge konzentrierten sich die Untersuchungen auf die Auswirkungen von Langzeit-Delphininteraktionen auf das menschliche Gehirn und Bewußtseinsfunktionen (Lilly, 1978). Es stellte sich dabei heraus, dass sich im Delphinkontakt bewußtserweiternde Wirkungen entfalteten, die sich durch gesteigerte Sensibilität, Aufmerksamkeit und kognitiver Aktivität ausdrückte. Mit dem Aufkommen der tiergestützten Therapien, inspiriert durch die Erfolge des New Yorker Psychotherapeuten Boris Levinson, dem Begründer der tiergestützten Therapie mit Hunden begannen Horace Dobbs (Dobbs, 1977, 1992, 2004) in Großbritannien und Dave Nathanson (Nathanson 1997, 1998) in den USA mit dem therapeutischen Anwendungsfeld von Delphinen zu experimentieren. Horace Dobbs dokumentierte diese Delphintherapie-Pionierarbeit mit einem Patienten mit Depression, bzw. einer Patientin mit Anorexia und einem freilebenden Delphin vor der Küste Englands in einer eingehenden Fallstudie. Nathanson etablierte das erste Delphintherapie-Zentrum in Key Largo Florida Mitte der 80er und beteiligte sich in Folge maßgeblich an der Erforschung der Delphintherapie mit wissenschaftlichen Methoden. Seine vielzitierten Studien „Effectiveness of short-term dolphin-assisted-therapy for children with severe disabilities“ und „Effectiveness of long-term dolphin-assisted-therapy for children with severe disabilities“ konnten erste Wirkungsnachweise der Delphintherapie erbringen. Ebenfalls in dieser Zeit erhob Betsy Smiths die Auswirkungen der Delphintherapie auf kognitive und emotionale Fähigkeiten von autistischen Menschen (Smith 1984). Neuere Wirksamkeitstudien, wie jene von Nicole Kohn & Rolf Oerter bestätigten die Ergebnisse von Nathanson und die Effektivität seiner DHT (Dolphin Human Therapie) und der Delphintherapie am Dolphinreef in Eilat/Israel3. „A Summative Evaluation of a Dolphin Assisted Therapy Program with Special Needs Children“4, durchgeführt am Dolphinswim Alpha-Therapie Zentrum in Jalta, bestätigt für unterschiedliche Formen von Behinderung signifikant positive Veränderungen in Bezug auf Aggressivität, Unleitbarkeit, soziale Zurückgezogenheit und Ängstlichkeit. Im Bereich der Wirksamkeitsstudien ganz besonders hervorzuheben sind die Arbeiten von Ludmilla Lukina aus der Ukraine. Bereits seit Anfang der 90er Jahre leistete die Forscherin in zahl- und umfangreichen Studien einen erheblichen Beitrag in der Fundierung und Belegung der Wirksamkeit der Delphintherapie für unterschiedliche Störungsbilder (Lukina, 2003). In ihren zahlreichen Veröffentlichungen (mehr 20 wissenschaftliche Publikationen zur Delphintherapie in den letzten 10 Jahren) hat Lukina detailliert die Wirksamkeit der Delphintherapie auf verschiedene Störungs- und Krankheitsbilder untersucht: so etwa den Einfluss der Delphintherapie auf den funktionalen Zustand von Kindern5, auf die Rehabilitation von Kindern mit psychoneurologischer Pathologie6, Müdigkeitssyndrom7, Enuresis8, Cerebralparese9, Phobien, Sprachstörungen, Neurasthenie und frühkindlichen Autismus10. Sie konnte außerdem Indikatoren (Altersfaktor, Art und Schweregrad der Behinderung, psychische vs. physiologische Komponente der Erkrankung) ermitteln, von denen die Wirksamkeit der Delphintherapie abhängt. Die Nürnberger Delphintherapie-Studie von Breitenbach, v. Fersen und Stumpf11 ist die erste Langzeitstudie, die seit 10 Jahren im Tiergarten Nürnberg durchgeführt wird. In mehreren Studien-Phasen wurde das Therapiesetting gezielt variiert und die Vor- und Nachteile evaluiert. Den Ergebnissen zufolge leistet die Delphintherapie positive Veränderungen in der Kommunikationsfähigkeit, positive Veränderungen im sozial-emotionalen Verhalten und der emotionalen Stabilität der Kinder, positive Veränderung in der Mutter-Kind-Interaktion und ist darüber hinaus effektiver als andere tiergestützte Therapien.12 Breitenbach liefert außerdem ein sozialpädagogisches Erklärungsmodell zum Therapiemechanismus der Delphintherapie. Demzufolge werden von den Delphinen im Klienten Prozesse anregt und die dazu führen, dass sich die Kommunikationsmöglichkeiten, insbesondere jene mit den Eltern verbessern. Diese wiederum lernen durch die Delphintherapie die Reaktionen ihrer Kinder besser zu verstehen. Dieser „Schneeball-Effekt“, soll auch jene Lerneffekte, die sich noch nach der Delphintherapie ereignen, erklären. Delphine bewerkstelligen diese Stimulation durch ihr adäquates Verhalten gegenüber dem Menschen und ihren ausgeprägten sozialen Sinn und kommunikativen Fähigkeiten. Diese Kernkompetenz der Delphine ist eine Folge der Anpassung an den maritimen Lebensraum. Dadurch verfügen sie über eine Reihe von Fähigkeiten in denen sie sich von Landsäugern unterscheiden. Sie sind von Natur aus neugierig und mögen es auf spielerische Art und Weise mit Menschen, ungeachtet seiner Einschränkungen Kontakt zu knüpfen. Dabei gehen sie gezielt vor: fördern und fordern die Klienten abhängig von ihren Einschränkungen. Nähe und Distanz wird durch den psychischen Zustand des Klienten mitbestimmt, bei körperlichen Einschränkungen beispielsweise ist die Häufigkeit von Kontakten an den betroffenen Körperstellen höher, als bei gesunden Menschen.13 Delphine stimulieren den Menschen jedoch nicht nur psychisch, sondern auch unmittelbar neurologisch. EEG-Messungen zufolge kommt es während Delphin-Interaktionen zu einer signifikante Absenkung der Gehirnwellenfrequenz in den Alpha/Theta Crossover Bereich und einer Hemisphärensynchronisation14. Die Sonophoresis-Theorie von David Cole erklärt diese Effekte über die Einwirkung des vom Delphin ausgehenden Ultraschall (SONAR). Diese Theorie besagt, dass intra- und interzelluläre Membranen durch den Ultraschall der Meeresäuger stimuliert werden, was den Stoffwechsel und die Reizleitung an den Synapsen anregt. In Kombination mit den von Breitenbach beschriebenen psychologischen Aspekten üben Delphine eine angstreduzierenden Wirkung15 aus und können subjektive Hocherlebnisse bei Menschen auslösen16. Es handelt sich dabei um einen Prozess, in dem die Tiere zunächst angstauslösend wirken und in weiter Folge diese bei gleichzeitiger Unterstützung des Nervensystems durch Sonophoresis17 systematisch Desensibilisieren. So verhelfen die Delphine dem Menschen dazu strukturierende Grundängste wahrzunehmen und diese zu erlösen. Ist dieser Prozess erfolgreich abgeschlossen erleben die beteiligten Personen vielfach emotionale Hocherlebnisse, die DeMares wie folgt zusammenfasst: „Sowohl mit einem anderen Wesen ganz verbunden zu sein, als auch mit sich selbst, ist der Delphinbegegnung zugrunde liegende Wunsch. Die dabei auftretenden Gefühle – Intention, Augenkontakt, Verbundenheit, Lebendigkeit und Harmonie – versetzen den Menschen in einen Moment der Wahrhaftigkeit bzw. geben einen Anhaltspunkt, anhand dessen sie ihren persönlichen Entwicklungsstand messen können.“18

Yunus terapisi için önemli bir konu da endikasyondur. Norbert Trompisch'in yunus terapisi çalışması bu soruya adanmıştır ve otizm, serebral palsi, Down sendromu, gelişimsel gecikmeler ve vejetatif durum bozuklukları için yunus terapisinin getirdiği değişikliklerin kalitesini incelemektedir. Terapinin etkisinin ilgili rahatsızlığa önemli ölçüde bağlı olduğu tespit edilmiştir. Örneğin, otistik kişiler özellikle sosyal becerileri, Down sendromlu ve gelişimsel gecikmeleri olan kişiler dil alanında ve serebral palsili kişiler motor becerileri açısından, ancak özellikle özgüven artışı ve kaygıda azalma yoluyla fayda sağlamaktadır. Bitkisel hayat gibi en ağır engellilik biçimleri üzerindeki terapötik etki nispeten düşüktür.19

Bu çalışmalar, çeşitli yunus etkileşimi biçimlerinin ve yunus terapisinin insanlar üzerinde çeşitli olumlu etkileri olduğunu kanıtlamaktadır. Yunus terapisi artık engelli ve çeşitli psikolojik rahatsızlıkları olan insanlar için etkili bir terapötik önlem olarak kabul edilebilir. Özellikle, insanların sosyalleşme isteklerini, sosyal becerilerini ve konsantre olma yeteneklerini geliştirmektedir. Yunus etkileşimi bilgiye açıklığı artırır, stresi azaltır, olumlu duyguları tetikler, kaygıyı azaltır ve insan sistemini bir bütün olarak uyumlu hale getirir.

Bununla birlikte, yunus terapisinin etki mekanizması, özellikle de beyin fizyolojik etkileri ve yunuslardan gelen ultrasonun rolü ile ilgili birçok soru hala daha fazla açıklığa kavuşturulmayı gerektirmektedir. Önceki etkinlik çalışmaları bazı durumlarda metodolojik eksikliklerden muzdarip olmuştur - her bir bozukluk grubuna uyarlanabilen sistematik veri üçgenlemesi ile uygun bir değerlendirme sistemi hala eksiktir. Yunus terapisinde etkili faktörler sorusu henüz tatmin edici bir şekilde yanıtlanmamıştır ve yunus terapisinin bugüne kadar çok az dikkate alınan ruhsal bozukluklar alanındaki uygulama alanları için endikasyonu da yoktur. Bu nedenle yunus terapisi araştırma alanı hala birçok heyecan verici soruyu barındırmaktadır: psikoloji, hayvan psikolojisi, psikoterapi bilimleri, pedagoji, deniz ve davranış biyolojisi ve veterinerlik bilimlerinden oluşan disiplinler arası bir bilimsel alandır, ana akımın ötesinde çok çeşitli araştırma fırsatları sunar, yani hala "gerçek yeni bölge" ve özellikle genç araştırmacılara uzmanlaşmak için çeşitli fırsatlar sunar.

Edebiyat

1 Gemoll 1991, s. 187 2 Dobbs, 1992 s. 56

3 Kohn & Oerter, 2004 4 Dilts 2008 5 Lukina 1999(a), s.1 6 Lukina 1999(b)

7 Lukina 2000_6 8 Lukina 2001 9 Lukina 2001_2

10 Lukina 2002_2 11 Breitenbach ve diğerleri 2006, Stumpf 2006

12 Breitenbach ve diğerleri 2006

13 Fritsch 2009 14 Cole 1996, de Bergerac 1998 15 Webb, 2001 16 DeMares 2000 17 Cole 1996 18 DeMares 2000

19 Trompisch 2005

bkz:

Birch, Steve: Yunus terapisinin etkileri - Bir hipotez; Yunus destekli terapi üzerine ikinci yıllık uluslararası sempozyum, Cancun 1996

Breitenbach, E., v. Fersen, L., Stumpf E., Elbert, H.: Delfintherapie für Kinder mit Behinderungen; Analyse und Erklärung der Wirksamkeit, edition bentheim, Würzburg 2006

Stumpf E.: "Bilimsel bir perspektiften yunus terapisi. Özel eğitim alanında değerlendirme araştırması olanakları", Fördergemeinschaft wissenschaftlicher Publikationen von Frauen e. V. Freiburg 2006

Brensing, Karsten ve Linke, Katrin: Yunuslarla yüzme programları sırasında yunusların yetişkinlere ve çocuklara karşı ve terapi seansları sırasında engelli çocuklara karşı davranışları,

Anthrozoös, 16 (4), 2003 , s. 315-331

Cole, David: Yunuslarla yakın temastan kaynaklanan insan dokusundaki sonokimyasal etkiler; Uluslararası Yunus Destekli Terapi Sempozyumu, Miami 1995 Özet, www.aquathought.com

Cole, David: İnsan-yunus etkileşiminin elektroensefalografik sonuçları: Bir sonoforez modeli; Yunus Destekli Terapi Uluslararası Sempozyumu, Cancun 1996 Özet, www.aquathought.com

Cousteau, Jacque-Yves: Yunuslar - Doğanın Elçileri; Herbig Münih, 1995

De Bergerac, Olivia: The Dolphin Within, Awakening Human Potential, Simon&Schuster, Avustralya 1998

DeMares, Ryan: Deniz memelileriyle karşılaşmanın tetiklediği insani zirve deneyimi; s. 89-103, Anthrozoös, 13(2), 2000

Dilts Rachel, Trompisch Norbert: Özel İhtiyaçları Olan Çocuklarla Yunus Destekli Terapi Programının Özet Değerlendirmesi, Oregon Eyalet Üniversitesi (yayın aşamasında) 2009

Dobbs, Horace: Yunusların Büyüsü; Lutterworth Press Cambridge 1992

Dobbs, Horace: Yunuslarla Şifa; AT Verlag, Baden 2004

Dobbs, Horace: Follow a wild dolphin, Souvenir Press, 1977

Dobbs, Horace: International Dolphin Watch - Conference - Exploring the healing power of dolphins, International Dolphin Watch Press, 1993

Fritsch, Teresa: "Alfa-Terapi" DAT Programına katılan şişe burunlu yunusların Spesifik Tercih Davranışları, Graz Üniversitesi (yayın aşamasında) 2009

Güntürkün, Onur & Fersen, Lorenzo: So few grey cells - a myth is challenged, RUBIN No. 1/98, Bochum Üniversitesi, Temmuz 1998 sayısı, çevrimiçi versiyon: http://www.ruhr-uni- bochum.de/rubin/rbin1_98/rubin2.htm

Lilly, John C.: Yunusun Aklı: İnsan Olmayan Bir Zeka. New York: Douleday 1967

Lilly, John: Communication between man and dolphin, Julian Press New York, 1978

Lukina, Ludmilla: Alfalina Karadeniz yunuslarının katılımıyla nörolojik profilli hastaların rehabilitasyonu (Rusça); doktora tezi, Yalta 2003

Nathanson, Dave: Yunuslar ve çocuklar - Bir iletişim deneyi. Okul Öncesi Eğitim Çalışma Örgütü XVI Dünya Asamblesi Kongre Bildirileri, s 447.51, 1980

Nathanson, Dave: Zihinsel engelli çocukların bilişsel becerilerini artırmak için atlantik şişe burunlu yunusların kullanılması; Clinical and Abnormal Psychology, s. 233-242, Elsevier, North Holland 1989

Nathanson, Dave: Ağır Engelli Çocuklar için Kısa Süreli Yunus Destekli Terapinin Etkinliği; s. 90-100; Anthrozoös, 10 (2/3), 1997

Nathanson, Dave: Ağır engelli çocuklar için uzun süreli yunus destekli terapinin etkinliği; s. 22-32; Anthrozoös, 11 (1), 1998

Oerter, Rolf & Kohn, Nicole: Dolphin Therapy Helps: Scientific Findings from Eilat and Florida,; pp.55-87; In Kuhnert, Kirsten (ed.): Dolphin Therapy - Proof of a Miracle, About the Healing Power of Dolphins; Ariston Germany 2004

Smith, Betsy: Otistik bir çocukla iletişim kurmak için yunusların kullanılması; Evcil Hayvan Bağlantısı - Sağlığımız ve Yaşam Kalitemiz Üzerindeki Etkisi; CenShare Minneapolis, 1984

Starkhammar, J., Amundin, M., Almqvist, M., Lindström, K., Persson, H. W., Lund Üniversitesi İsveç, EAAM 36. Yıllık Konferansı Özeti, 2008

Trompisch Norbert: Alfa-Terapi; Bütünsel bir yunus terapisi konseptinin değerlendirilmesi, Viyana Üniversitesi'nde diploma tezi, 2005

Webb, Nicola & Drummond, Peter: Yunuslarla yüzmenin insan sağlığı ve kaygısı üzerindeki etkisi; s. 81-86; Anthrozoös, 14 (2), 2001

Yunusların tercihli davranışları, Fritsch 2010

Alfa terapisinde şişe burunlu yunusların spesifik tercihleri

Yunusların uzun bir süre boyunca bile belirli çocuklara yönelik tercihlerinde etkilendikleri davranış modüle edici faktörlerin değerlendirilmesi (bireysel vaka çalışması).

Biyoloji alanında diploma tezi, Graz Üniversitesi

Yazar: Teresa Fritsch, Graz Üniversitesi 2010

Bilimsel gözetim: Prof. Dr. Heinrich Römer (Graz Üniversitesi) Norbert Trompisch (Dolphinswim Enstitüsü)

Yunusların tercihleri

Bu çalışma, yunus terapi programı "Alpha-Therapy" bağlamında yunusların davranışlarına adanmıştır. Temel soru, yunusların müşteriye yönelik davranışlarının ne ölçüde spesifik olduğu ve bunu nelerin oluşturduğudur. Genel tercih davranışı (yaş, kısıtlılık derecesi, vb.) başlangıç noktası olarak alınmalıdır, ancak bu çalışmada bireysel faktörler, yani danışanın davranışının yanı sıra danışanın fiziksel ve psikolojik faktörleri (kısıtlamalar, beklentiler, vb.) ile yunusla etkileşim kalıpları (bunlar tanınabilirse) arasındaki bağlantı özellikle ilgi çekicidir.

Linke ve Brensing, yunusların genellikle çocukları yetişkinlere tercih ettiklerini ortaya koymuşlardır.58 Brensing'in sonuçları, yunusların aynı zamanda insanlara karşı özel tercihli davranışlar sergileyip sergilemediklerini kanıtlamanın henüz mümkün olmadığını da göstermektedir. Bununla birlikte, bu konuda kısa da olsa tekrarlanan gözlem kayıtları olduğundan ve Bay Norbert Trompisch de bana bu tür tercihlerden bahsettiğinden, bu konuda çalışmaya devam etmek bana ilginç geldi.

Bu ilginç davranışı daha fazla incelemeye ve teorik ve pratik uygulamayı yapılandırmaya olan ilgimden, sonunda diploma tezim haline getirdiğim bir konu ortaya çıktı. Bu tez, bir yandan yunusların tercih davranışlarını ölçmek için bir yöntemin geliştirilmesi, diğer yandan da yöntemin geliştirilmesinin uygulanmasını göstermek için bir yunus örneğini kullanarak uygulama hakkındadır.

Hipotez

Şişe burunlu yunuslar (Tursiops trunactus) belirli müşterilere karşı uzun bir süre boyunca sabit kalan belirli bir tercih davranışı gösterirler. Bu, değerlendirilebilen belirli davranış modüle edici faktörlere bağlıdır. Tercihli davranış, bireysel terapi katılımcılarının diğerlerine göre bariz (ve ölçülebilir) tercihi olarak anlaşılmaktadır.

57 bkz. a.g.e., s.371ff 58 Linke & Brensing, Yunuslarla yüzme programları sırasında yunusların yetişkinlere ve çocuklara karşı davranışları ve terapi seansları sırasında engelli çocuklara karşı davranışları. 2003, S.325

Sorular

Sonuçları analiz ederken aşağıdaki soruları ele aldım:

- Belirgin bir tercih davranışı var mı (daha önce açıklanan yaş tercihi dışında)?

- Eğer öyleyse, bu tercih davranışı kendini nasıl gösterir ve nasıl ölçülebilir?

- Yunus hangi faktörlere (örneğin hastalıklar) ve davranış kalıplarına tepki veriyor ve hangilerini reddediyor?

- Etkileşim türü, danışanın klinik tablosuna/davranış biçimine (etkileşim tercihi) bağlı olarak farklılık gösteriyor mu?

- Yunus, tercih davranışını (ve muhtemelen spesifik etkileşim tercihini) en başından itibaren mi geliştiriyor?

- Tercihler tüm terapi süresi boyunca sabit mi? - Ebeveynlerin/akrabaların beklentileri de bir rol oynuyor mu?

Yöntem

Mayring'in nitel içerik analizine dayanan ve video analizi için daha da geliştirilen bir yöntem kullanılmıştır. Kaynak materyal, tüm havuzu görüş alanına alan sabit bir kameranın yanı sıra etkileşimlerin ayrıntılı çekimlerini sağlayan bir el kamerasından alınan video kayıtlarıdır. Video materyaline açıklama eklenmiş, davranış kategorileri ve bunların kod kuralları tanımlanmıştır. Materyalin bir kısmı ve 2 bağımsız kodlayıcı ile yapılan gözlemciler arası test, kodlayıcıdan bağımsız olarak kodlama kurallarının geçerliliğini sağlar. Daha sonra tüm materyale açıklama eklenir ve kodlanır. Veriler SPSS'te okunur ve istatistiksel olarak analiz edilir. Bu yöntem, ham veriden yorumlamaya kadar tüm işlem adımlarının izlenebilirliğini garanti eder.

Sonuçlar

Gösterilen çalışmaya dayanarak, burada incelenen yunusun bir tercihinin varlığını ve bu davranışın arka planını kanıtlamak mümkündür. Tercih davranışını ölçmek için geliştirilen yöntem tekrarlanabilir olarak tanımlanabilir, bilimsel olarak test edilmiş ve uygulanabilir olarak sınıflandırılmıştır. Tüm tanımlar ve kodlar, herkesin bunlarla çalışabilmesi için yeterince formüle edilmiştir ve çalışmanın herhangi bir zamanda başka yunuslar veya müşteriler üzerinde tekrarlanması mümkündür. Bu diploma tezinin birincil amacı, bir yunusun özel tercih davranışını ölçmek için bir yöntem geliştirmektir, ancak aynı zamanda uygulama olasılığını göstermek için de test edilmiştir.

Bu sadece tek bir vaka çalışması olmasına rağmen, sonuçlar bu türden tüm diğer çalışmalar için ilk yapı taşını oluşturmaktadır. İncelenen yunusun bir yandan belirli bir tercih davranışına, diğer yandan da bireysel etkileşim tercihlerine sahip olduğu gösterilebilir. Sonuçlar, yunusun sessiz ve neşeli müşterilerin yanı sıra küçük müşterileri de tercih ettiğini ve akrabaların beklentilerinin de hayvanın davranışları üzerinde etkili olduğunu, yüksek beklentilerin genellikle yunusla daha az etkileşim süresine yol açtığını göstermektedir. Bu nedenle, her terapi seansında hazır bulunan yakınların terapinin başarısını teşvik etmekten ziyade ne ölçüde engellediğini karşılaştırmak çok ilginç olacaktır.

Yunusun hafif engellileri ağır engellilere tercih etmesi, bu katılımcılardan (oyun şeklinde) en fazla faydayı sağlamasından kaynaklanıyor olabilir. Ancak bu sadece bir varsayımdır ve kanıtlanmış olarak kabul edilemez.

Ancak, Brensing'in yunusların çocukları yetişkinlere tercih ettiği yönündeki teorisi, farklı bir bağlamda da olsa bu çalışmada doğrulanabilir. Terapist tercihi karşılaştırıldığında, danışan tercihinin her zaman terapist tercihinden daha yüksek olduğu ve hem terapist hem de danışanın varlığında, terapist tercihinin neredeyse ortadan kalktığı ve dolayısıyla önemsiz hale geldiği görülebilir. Danışanların %95'i çocuk olduğu için, bunun büyük ölçüde çocukların yetişkinlere tercih edilmesinden kaynaklandığı varsayılabilir. Bununla birlikte, yunusların bir engelle değişime uğramış bir bedene daha fazla ilgi gösterdiğine dair ikinci hipotez, yani her türlü motor veya zihinsel bozukluğun yunus tarafından algılandığı hipotezi de doğrulanabilir. Örneğin, yunusun ciddi bacak sorunları olan müşterilerin bacaklarıyla önemli ölçüde daha fazla ilgilendiği açıkça gösterilmiştir. Bu durum ancak yunusun motor anormallikleri algılayabilmesi ile açıklanabilir. Nörofizyolojik düzeyde, yunusun sonarı (alfa durumu) aracılığıyla insan beyni üzerinde gerçekte ne ölçüde etkili olabileceği tartışmalıdır. Bu seviyedeki frekansların beyni uyarması ve sakinleşme ve rahatlamaya yol açması gerçekçi görünmemektedir ve bunun ayrı bir çalışmada özel olarak ölçülmesi ve analiz edilmesi gerekecektir. Bununla birlikte, en azından yunusların özellikle vücudun bozulmuş bölgelerine tepki verme eğiliminde oldukları ve bunlara artan bir ilgi gösterdikleri doğrulanabilir.

Bir diğer önemli husus da tercihin istikrarlı olmasıdır. Tercih davranışının değişmediği ancak daha uzun bir süre boyunca sabit kaldığı hipotezi doğrulanabilir ve böylece bir tercihin varlığı teyit edilebilir.

Bu durum, yunusların her bir danışana ayrı ayrı tepki verebildiklerini ve bu nedenle insanlar üzerinde kesinlikle olumlu bir etkiye sahip olduklarını göstermektedir. Vücudun arızalarına karşı artan bir ilgiye sahip olmaları ve her şeyden önce meraklarının birkaç gün ve hafta boyunca sabit kalması (tercih istikrarı) nedeniyle, müşteriye daha fazla koşulsuz ilgi gösterilir ve bu da daha sonra katılımcıda rahatlamaya ve artan dengeye yol açabilir.

Bununla birlikte, yunusların vücudun etkilenen bölgelerine özel olarak tepki vermesi kesinlikle bir fedakarlık eylemi değil, daha ziyade bir merak ve oyunculuk eylemidir. Terapi yunusu esaret altında olduğu için, bir şekilde tepki vermek veya müşteriyle etkileşime girmek zorundadır. Danışanlarla nasıl etkileşime gireceğini seçmekte az çok özgür olmasına ve hangi katılımcıları tercih edeceğini seçme hakkına sahip olmasına rağmen, bunun arkasında her zaman bir baskı vardır. Sırf bu nedenle bile özgecilikten söz edilemez. Her ne kadar yunusun müşterilere bireysel olarak yanıt vererek yardım etme davranışıyla hareket ettiği varsayımı bu çalışmada da %100 çürütülemese de, yine de büyük ölçüde şüpheyle karşılanmaktadır.

Özet olarak, artık bir yandan yunusta belirli bir tercih davranışının varlığının gösterilebileceği, diğer yandan da bunun istikrarlı olduğu ve birkaç saniye içinde geliştiği söylenebilir. Ayrıca bir etkileşim tercihi de vardır ve yunus her gün hangi müşteriyle hangi etkileşimi tercih ettiğine yeniden karar vermez, ancak katılımcı başına bir veya daha fazla temas türünü tercih eder ve bu da daha uzun bir süre boyunca sabit kalır.

Bu çalışmanın sonuçlarına göre, bir kişiyi iyi bir oyun partneri olarak nitelendiren belirli parametreler vardır (örneğin, terapiyi bilinçli olarak algılayan ve bundan zevk alabilen küçük çocuklar) ve incelenen yunus tercih davranışını buna göre ayarlar.

Bu çalışmanın bir parçası olarak, şişe burunlu yunusların bireysel tercihlerini göstermenin ve bu davranışın arka planını araştırmanın mümkün olduğu bir yöntem geliştirilmiştir. Daha sonra, örnek sayısını artırmak ve sonuçların iyi bir karşılaştırmasını sunabilmek için yöntemin diğer yunuslara ve müşterilere uygulanması gerekecektir. Bu türden daha ileri çalışmalar, hem yunus terapisi hem de davranış biyolojisi açısından önemli olan bir dizi ilginç bulguyu kesinlikle ortaya çıkaracaktır.

Yunus terapisinin spesifik etkisi, Trompisch 2005

Alfa terapi: bütünsel bir yunus terapisi konseptinin değerlendirilmesi

Viyana Üniversitesi'nde diploma tezi

Yazar: Norbert Trompisch

Bilimsel gözetim: Univ.-Prof. Dr. Thomas Slunecko

2005 yılında Norbert Trompisch, Prof Dr Slunecko'nun gözetiminde kendini alfa terapisinin değerlendirilmesine adamıştır. Terapi raporlarından ve 2001'den beri toplanıp arşivlenen ebeveyn geri bildirim formlarından elde edilen deneyim verileri kullanıldı. Verilerin mevcut olduğu format, uygun bir metin yorumlama yönteminin kullanılmasını gerektiriyordu, ancak Mayring'in içerik analizi lehine karar verildi, çünkü bu yöntem nitel ve nicel araştırma mantığının avantajlarını birleştirmeyi vaat ediyor. Mayring'in yöntemi, metin biçimindeki verilerin, veri materyalinden oluşturulan bir kategori sistemindeki kümelere dönüştürülmesini sağlar. Bunlar diğer standartlaştırılmış verilerle karşılaştırılabilir ve yorumlanabilir. Bizim durumumuzda, Mayring'in analizinin çıktısıyla birlikte yorumlayabildiğimiz ebeveyn geri bildirim anketinin nicel kısmındaki 5 seviyeli maddelerden elde edilen standartlaştırılmış verilere sahiptik.

Araştırma sorusu

Araştırma sorusu şuydu: Alfa terapi sonucunda hangi kişilik, davranış ve yetkinlik alanlarında olumlu değişiklikler tanımlanmıştır?

Soruşturmanın kaynak materyali

Toplam örneklem analiz edilen 55 vakadan oluşmakta olup, katılımcıların yaşları 2 ila 38 arasında değişmektedir. Tedavi eden terapistlerin nihai raporları ve ebeveynlerin terapinin bitiminden üç ay sonra doldurmaları gereken özel bir ebeveyn anketi çalışma materyali olarak kullanılmıştır. Bu anket nitel ve nicel bölümlerden oluşmaktadır. Niteliksel bölümde, ebeveynlerden alfa terapisinden kaynaklanan herhangi bir değişiklik hakkında yorum yapmaları istenmiştir. Anketin nicel kısmı 13 maddeden oluşmakta olup, istatistiksel yöntemler kullanılarak analiz edilmiştir.

Sonuçlar

Die Ergebnisse dieser Untersuchung legen die generelle Wirksamkeit der untersuchten Therapieform dar und zeigen in Form eines Veränderungsprofils, in welchen Kategorien sich Fortschritte in der untersuchten Population ereignet haben. Der überwiegende Teil der Eltern der therapierten Personen gab an, mit der Therapie außerordentlich (57,9%) oder ziemlich (31,6%) zufrieden gewesen zu sein, einen ziemlich (37,1%) oder mittelmäßig (28,6%) großen Fortschritt ihrer Kinder durch die Therapie beobachtet und sich selbst außerordentlich (56,8%) oder ziemlich (29,7%) am Therapieort entspannt zu haben. Auf Basis der Therapie-Abschlußberichte der Therapeuten und der von den Eltern verfassten Feedback-Berichte wurde mit Hilfe der Inhaltsanalyse nach Mayring ein Kategoriensystem von 18 Kategorien erarbeitet, das jene Bereiche, in denen Fortschritte beobachtet wurden, im Detail wiedergibt. Dabei zeigt sich, dass in der untersuchten Gesamtstichprobe, insbesondere in den Kategorien „Grobmotorik“, „Soziale Kompetenzen“, „Psychisches Wohlbefinden/Entspannung“, „Feinmotorik“ und „Expressivität“ – positive Veränderungen genannt wurden. Die Gesamtstichprobe teilt sich gemäß der Störungsbilder in 6 Subpopulationen, die als Diagnosegruppen „Autismus“, „Down-Syndrom“, „Entwicklungsstörungen“, „Cerebralparese“, „Schwerste Behinderungen“ (inklusive Wachkoma) und der Restkategorie „Andere“ beschrieben werden. Das diagnosebezogene Veränderungsprofil (Fig. 8) ermöglicht einen Überblick, wie sich die durch die Intervention erzielten Fortschritte in den einzelnen Diagnosegruppen dokumentieren. Dieser Vergleich wird dadurch ermöglicht, dass die therapeutischen Maßnahmen im Rahmen der Alpha-Therapie in Bezug auf die zu vergleichenden Diagnosegruppen nicht signifikant variieren, das heißt, man kann von einigermaßen einheitlichen Therapiebedingungen sprechen. Das diagnosebezogene Profil zeigt, dass die einzelnen Diagnosegruppen in allen Kategorien sehr unterschiedlich repräsentiert sind. Dies gibt einen Hinweis darauf, dass die Wirkung der Therapie sehr störungsspezifisch ist. In der Gruppe „Autismus“ manifestierten sich die Fortschritte besonders in Bezug auf „Soziale Kompetenzen“ (bei 100% der Teilnehmer), „Aufmerksamkeit“ (bei 92%), „Expressivität“ (bei 71%), „Sinneswahrnehmung“ (bei 71%) und „Feinmotorik“ (bei 71%). Laut ICD-10 ist das Störungsbild des frühkindlichen Autismus von einem geringen Gebrauch sozialer Signale, einem Fehlen von Reaktionen auf Emotionen anderer Menschen und einer geringen Integration sozialer, emotionaler und kommunikativer Verhaltensweisen geprägt. Stattdessen ist dieses Störungsbild durch starre, eingeschränkte, sich wiederholende und stereotype Verhaltensweisen gekennzeichnet. Das Fortschritts-Profil zeigt, dass sich die beobachteten Veränderungen in den Zentren der für diese Störung typischen Defizite ereignen. Dies legt die Interpretation einer gelungenen Passung von Therapie und Klienten nahe. In der Gruppe „Down-Syndrom“ scheint die Intervention besonders im Bereich der „Sprache“ (Fortschritte wurden bei 100% der Teilnehmer beobachtet), der „Aufmerksamkeit“ (100%) und der „Sozialen Kompetenzen“ (100%) Verbesserungen herbeigeführt zu haben. In den Bereichen „Grobmotorik“, „Feinmotorik“, „Sinneswahrnehmung“, „Mathematische Fähigkeiten“ und „Kreativität“ konnten jedoch keine Fortschritte bemerkt werden. Bei dieser Gruppe ist jedoch anzumerken, dass die Stichprobenzahl nur N=3 betragen hat, und daher diese Ergebnisse eine bedingte Aussagekraft haben. Dazu kommt, dass die untersuchten Fälle vor Untersuchung in Bezug auf die Motorik keine Defizite aufwiesen. Ein ganz zentrales Defizit der Kinder mit Down-Syndrom lag in der Konzentrationsfähigkeit in Form von leichter Ablenkbarkeit. Im Gegensatz zur Gruppe „Autismus“, wo eine Steigerung der Aufmerksamkeit meist durch ein „sich den Reizen öffnen“ gekennzeichnet war, bedeutete in der Gruppe „Down-Syndrom“ eine Verbesserung des „sich auf relevante Reize einschränken könnens“ – also genau das Gegenteil – einen Fortschritt. Die Kodierung wurde immer relativ vorgenommen, also es wurde eine Sinneinheit, dann als Verbesserung kodiert, wenn sie entweder aus dem Kontext als solcher ausgewiesen wurde. Gruppe der Teilnehmer mit Entwicklungsstörungen wurden die meisten Fortschritte in Bezug auf „Psychisches Wohlbefinden/Entspannung“ (100%), „Sprache“ (85%), „Feinmotorik“ (71%), „Sinneswahrnehmung“ (71%) und „Ausdauer“ (71%) festgestellt. Hingegen wenig Fortschritt zeigte diese Gruppe in „Allgemeiner Entwicklung“ (28%), „Abbau von Angst“ (28%) und „Mathematische Fähigkeiten“ (14%). Bei den meisten Teilnehmern dieser Gruppe – hier wurden auch die Fälle mit „Aufmerksamkeitsdefizit- und Hyperaktivitätssyndrom“ gezählt – lagen Schwierigkeiten der Energieregulation (sowohl motorisch, als auch kognitiv) vor, die sich durch die Therapie verbesserten. Dies wird sowohl durch die hohen Nennungen in den Kategorien „Psychisches Wohlbefinden“, „Sinneswahrnehmung“ (dazu gehört auch das Körperbewusstsein) und „Ausdauer“ dokumentiert. Die Gruppe der Teilnehmer mit Cerebralparese scheint besonders im Bereich der „Grobmotorik“ (90%), „Psychisches Wohlbefinden“ (75%), „Körperlichen Entspannung“ (70%) und der „Feinmotorik“ (60%) zu profitieren, was ein Nachlassen der Spastik repräsentiert (siehe Kodierleitfaden: „Nachlassen der Spastik“= Verbesserung Grobmotorik und mehr Entspannung). Aber nicht nur in Bezug auf die zentrale Symptomatik dieser Behinderung manifestieren sich Verbesserungen, auch in Bezug auf die „Expressivität“ (70%), die „Sozialen Kompetenzen“ (65%) und das „Selbstbewusstsein“ (60%). Die Gruppe der Schwerstbehinderten scheint insbesondere in Bezug auf „Körperliche Entspannung“ (100%), dem „psychischen Wohlbefinden/Entspannung“ (100%), „Soziale Kompetenzen“ (80%) und der „Grobmotorik“ (60%) profitiert zu haben . Der Zuwachs an „Sozialen Kompetenzen“ bezieht sich in dieser Gruppe naturgemäß auf ganz basale Fortschritte und beruht auf Verbesserungen des Blickkontakts, des mimischen oder gestikulären Reagierens auf Ansprache, oder sonstigen sozial bedingten Reaktionen. Die Gruppe „Andere“ (die Restkategorie) zeigte insbesondere in Bezug auf Grob-, und Feinmotorik und „Soziale Kompetenzen“ Fortschritte (alle 100%). Der Grad der „Selbständigkeit“ (bei 83%), des „Selbstvertrauens“ (bei 83%) und der „Sinneswahrnehmung/ Körperwahrnehmung“ (83%), steigerten sich. Die Kategorie „Keine Veränderung/Fortschritt“ wurde in der ganzen Untersuchung überhaupt nur ein Mal genannt. Zusammenfassend kann gesagt werden, dass in Bezug auf die untersuchten Diagnosegruppen eine sehr störungsspezifische Wirkung der Therapie nachgewiesen werden konnte. Die Daten legen den Schluss nahe, dass die Intervention gut an die Defizit- und Ressourcenstruktur der jeweiligen Störung anschließt und die Teilnehmer im Sinne der Zone der nächsten Entwicklung fördert. Es wurden aber auch Fortschritte in Bereichen erreicht, die nicht direkt mit der Behinderung in Zusammenhang stehen, sich aber insgesamt auf die Entwicklung des Behandelten positiv auswirkten. Ein Beispiel dafür ist die Diagnosegruppe „Cerebralparese“ – eine Gruppe mit motorischer Behinderung. Die Fortschritte im Kerndefizit dieser Gruppe wurden über den Umweg des verbesserten „Selbstvertrauens“ erzielt (in den Berichten zum Beispiel mit „er traut sich jetzt mehr zu“ protokolliert).

Sonuç

Bu çalışmanın sonuçları, alfa terapinin çok sayıda bozukluk için çok katmanlı etkisini göstermektedir. Teşhise bağlı olarak, fiziksel ve zihinsel rahatlama, motor beceriler, dikkat, ifade gücü, bağımsızlık ve sosyal beceriler açısından ilerleme kaydedilmiştir. Ebeveynlerin çoğunluğu (%54,2) tedavi gören çocukları için terapinin başarısını "son derece" veya "oldukça" olarak tanımlarken, %28,6'sı orta düzeyde genel başarı bildirmiş, sadece %11,4'ü "neredeyse hiç" ve %5,7'si "hiç başarı" bildirmemiştir. Terapiye katılanların memnuniyeti söz konusu olduğunda, katılımcı ailelerin %89,5'i alfa terapisinden "son derece" veya "oldukça" memnun olduklarını belirtmiştir. Bozukluğa bağlı olarak, alfa terapisinin çok farklı etkileri vardır ve bunlar ilgili eksiklik ve kaynak yapısıyla çok iyi bağlantılıdır ve genel bir uyuma katkıda bulunur. Sunulan tüm çalışmalara göre, yunus etkileşimleri insan beyninin bilgiye açıklığını artırırken aynı zamanda sakinleştirici ve uyumlu hale getiricidir. Birçok durumda olumlu duygular tetiklenir ve korkular azalır. Yunus teması, algılama bozukluğu olan kişilerin sosyalleşmesini, sosyal becerilerini ve konsantre olma yeteneklerini geliştirmektedir.

Alfa terapisinin özetleyici değerlendirmesi, Dilts 2008

Özetleyici bir değerlendirme Engelli insanlar için yunus terapisi programı

Rachel Dilts, MA, ABD, Oregon Eyalet Üniversitesi, Corvallis, OR, ABD

Norbert Trompisch, Viyana Üniversitesi

Yunus terapisi, hayvan destekli terapinin bir alt disiplinidir. Yunus terapisi ile ilgili bilimsel çalışmalar ağırlıklı olarak olumlu sonuçlar ortaya koymuştur, ancak bazıları belirsizdir veya etkinlik ve etki mekanizmasına ilişkin sonuçları açık bırakmaktadır. Bu çalışma, yunus terapisinin etkinliğine nomotetik bir katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Anketlerin yapıldığı dönemde Ukrayna'da gerçekleştirilen bir "alfa terapi" programı (halen) araştırma alanı olarak kullanılmıştır. Bu çalışmaya, çoğunlukla gelişimsel bozukluklar veya bilişsel, duygusal ve fiziksel sınırlamalar gibi çeşitli tanılara sahip çocuklardan oluşan 37 kişi katılmıştır. Yaz dönemi boyunca, her biri 10 gün süren 5 terapi grubu yürütülmüştür. "Davranış Boyutları Derecelendirme Ölçeği" (kısaca BDRS) yardımıyla katılımcılar terapiden önce, terapinin hemen sonunda ve terapiden bir ay sonra test edilmiştir. Sonuçlar t-testi kullanılarak analiz edilmiş ve tüm ana kategorilerde anlamlı (pozitif) değişiklikler göstermiştir.

  • Standartlaştırılmış bir ebeveyn anketi kullanılarak yunus terapisinin etkinliği üzerine nicel çalışma.
  • Örneklem: n=40, SP'li, Down sendromlu, otizmli vb. danışanlardan oluşmaktadır.
  • Analiz: ön test ve son testi karşılaştırmak için t-testi: terapinin 1. günü, terapinin son günü ve terapiden 1 ay sonraki ölçüm zamanları

Sonuçlar

Tüm alt ölçeklerde Sig 0.05 düzeyinde anlamlı iyileşmeler: Saldırganlık, yönlendirilememe, sosyal geri çekilme, kaygı.

Dolayısıyla, alfa terapinin bu örneklemdeki danışanlar için olumlu etkileri olduğu varsayılabilir.

Çocuk - yunus - etkileşimi; Hofmann, Trompisch 2011

Çocuk - yunus - etkileşimi

alfa terapisi bağlamında engelli çocuklarda davranışın seçilmiş yönlerinin modifikasyonu ile ilgili olarak

Hayvan destekli terapi/yunus terapisi alanında belgesel yönteminin örnek bir sunumu

N. Trompisch¹, A. Hofmann²

¹ Institute DolphinSwim Alpha - Therapy, Zollergasse 14/5a, 1070 Viyana/ Avusturya

² Psikoloji Enstitüsü, Friedrich Schiller Üniversitesi Jena, Jena, Almanya

Özet

Bu çalışma, incelenen kişilerin pratik dünyasının "konjonktürel deneyimsel alanlarına" erişim sağlayan gözlemlerle ilgilidir. Örtük bilginin geliştirilmesi için belgesel yöntemi (Bohnsack, 2006) kullanılarak, kişilerin gözlemlenen davranışlarının pratiğinin altında yatan habitus olan "modus operandi" sorusu araştırılmıştır. Bu çalışmada, alfa terapisi sırasında üç otistik çocuğun etkileşimlerinin seyri analiz edilmiştir.

Giriş

Çalışma, yunus terapisi alanındaki bilimsel araştırmaların gelişimine ve balinalar ve yunuslar üzerine yapılan araştırmalara genel bir bakışla başlıyor. Alfa terapi kavramı pedagojik, nörofizyolojik ve aile-sistemik boyutları bütünleştirmektedir. Buna ek olarak, etkileşim terimi burada nitel sosyal araştırmaya dayalı en küçük analitik birim olarak tanımlanmaktadır.

Yöntemler

Etkileşimler, bir ön-sonrası takip tasarımının ve anketler (Stumpf, 2006'ya göre), video kayıtları ve görüşmeler kullanılarak bir ilerleme analizinin parçası olarak gözlemlenmiş ve belgesel yöntemine göre analiz edilmiştir (Bohnsack, 2006; Nohl, 2006). Ebeveynlerden, terapistlerden ve terapi danışmanlarından alınan veriler kaydedilmiştir. Görüşme verileri analiz edilirken aşağıdaki adımlar izlenmiştir (Nohl, 2006): Tematik ilerleme kullanılarak yazıya dökülecek görüşme bölümlerinin belirlenmesi, yazıya dökülen görüşme bölümleri, ince yorumun formüle edilmesi, yansıtıcı yorum. Video analizi alanındaki prosedür aşağıdaki hususları içermektedir: Sekansların seçimi ve yorumlanması, fotogramların seçimi, ön-ikonografik ve ikonografik yorumlar da dahil olmak üzere fotogramların yorumlanması, perspektif, planimetri ve sahne koreografisine ilişkin biçimsel kompozisyon da dahil olmak üzere fotogramların yansıtıcı yorumlanması, ikonolojik-ikonik video yorumu ve metin ve sesten ilgili homolojiler, MoViQ video transkripsiyon sistemi örneği ile son yansıtıcı genel yorumlama. Belgesel yöntemi, süreç verilerinin, örneğin ikonografik öncesi yorumların özetlerinin analizini mümkün kılmak için çeşitli yönlerden değiştirilmiştir.

Sonuçlar

Video analizi, etkileşimlerin eşzamanlılığını ve sıralamasını gözlemlemeyi mümkün kılmıştır. "Bireysel karşılaştırmalı analiz", bireysel vaka analizleri içinde bir başka değişikliği temsil etmiştir. Üç bireysel vaka analizinin zıt yönelim çerçevelerinin sunumuyla bağlantılı olarak, bireysel eylem pratikleri için önemli görünen "örtük düzenliliklerin" farklılaşmaları video ve mülakat yoluyla kristalize olmuştur. Duyu-genetik tiplerinin oluşturulması sırasında, her bir vakanın ilgili yönelim çerçevesi kendi tipolojisine atanmıştır. Her bir çocuk/ebeveyn ya da bir bütün olarak münferit vakalar için verilerin üçgenleştirilmesi, "...giderek daha soyut düzeylerde daha fazla konturlu ve görünür hale getirmek için..." daha sonraki genelleştirilmiş tip oluşumları için temel yapı taşları olarak kabul edilebilecek benzerlik ve farklılıkları ortaya çıkarmıştır. (Bohnsack, 2006, s.63).

Edebiyat

Bohnsack, R. (2009). Niteliksel görüntü ve video yorumlama. Belgesel yöntemi. Leverkusen Opladen & Farmington

Hills, MI/ABD: Barbara Budrich Publishers.

Breitenbach, E., von Fersen, L., Stumpf, E. & Ebert, H. (2006). Engelli çocuklar için yunus terapisi. Analiz ve

Etkinlik beyanı. Würzburg: Bentheim baskısı.

Nohl, A.- M.; (2006). Mülakat ve belgesel yöntemi. Wiesbaden: VS Verlag für Sozialwissenschaften / GWV.

Trompisch, N. & Slunecko, T. (2007). Alfa terapisi. Bütünsel bir yunus terapisi konseptinin değerlendirilmesi. Viyana:

Dolphinswim Baskı.

Yunus terapisi ve travma, Trompisch 2012

DOLPHINSWIM Enstitüsü'nün yunus terapisinin uygulama alanlarına ilişkin bilimsel yayınları, 2012

 

 

"Travma sinir sistemine bağlıdır.

Yaşanan sert olaylar nedeniyle tüm esnekliğini kaybetmiştir.

Bu nedenle, tüm menzilini ve gücünü yeniden kazanması için ona yardım etmeliyiz."

Dr. Peter A. Levine

Yunus terapisi, başta otizm olmak üzere birçok engellilik türünün tedavisindeki etkinliği ile bilinmektedir. Yunus terapisinin travma sonrası stres bozukluğundan muzdarip insanlar için etkili bir tedavi yöntemi olduğu çok daha az bilinmektedir.

Travma geçirmiş kişilerin tedavisine yönelik Alfa Terapi yaklaşımı, Peter Levine'in SE (Somatik Deneyimleme) yöntemine çok yakından dayanmaktadır. Diğer güncel travma terapisi yöntemlerinde olduğu gibi, yunus travma terapisi de travmaya maruz kalmayı sürdürebilecek destekleyici kaynakların geliştirilmesine odaklanır (gerçek travmatik olay üzerinde çalışmak). Kişisel kaynaklar ile travmatik stres arasında bir diyalog gerçekleşir. Travmanın sadece psikolojik değil aynı zamanda fiziksel bir bileşeni de olduğu için beden tedaviye yoğun bir şekilde dahil edilir.

İşte bu noktada yunus devreye girer: Çok sayıda araştırmanın ve yunus terapisindeki günlük terapötik uygulamaların gösterdiği gibi, yunus terapisi insan sinir sisteminde kapsamlı ve kalıcı bir uyum yaratabilmektedir. Belirgin sosyal duygusu ve oyun içgüdüsüyle yunus, insanlara çok kişisel bir şekilde ayna tutar ve onları sınırlarının ötesine geçmeye teşvik eder. Yunus, etkileşimde ortaya çıkan duygusal tepkilere yanıt verir ve katılımcıya bir gelişim sürecinde adım adım eşlik eder. Hayvan, ortaya çıkan kaygı tepkilerini hassas bir şekilde hafifletebilir ve bunları katılımcının psikolojik sisteminden uzaklaştırabilir. Nörolojik olarak, EEG kullanılarak yunus etkileşimleri sırasında baskın beyin dalgası frekansında bir düşüşün yanı sıra hemisferlerin uyumu da ölçülebilir. Bu etki, etkileşimin psikolojik faktörlerinin yanı sıra hayvanın ultrasonunun etkisiyle de açıklanmaktadır. Son olarak, katılımcının zihinsel sistemini tüm (kara) kalıplarını denize atmaya ve yüzerken yerçekimi koşulundan bağımsız olarak kendini yeniden yapılandırmaya teşvik eden sudaki terapi durumundan bahsedilmelidir.

Norbert Trompisch, son yıllarda yunus terapisinde bu hedef grupla bazı deneyimler kazanmıştır ve şimdi bu konuyla ilgili bilimsel bir makale sunmaktadır. Makalede yunus merkezli travma terapisinin teorik temelinin yanı sıra etkileyici bir vaka çalışması da yer alıyor.

Yunus terapisi ve kardeşler, Constanze Buchegger 2012

Final tezi yunus terapisi eğitimi, Şubat 2012

 

Mag.a rer.nat. Constanze Buchegger

Klinik ve sağlık psikoloğu,

Çocuk, gençlik ve aile psikoloğu

 

Engelli bir çocuğun kardeşi olarak gelişimsel psikolojik zorluk. Teoride ve pratikte yunus terapisinin önemine atıfta bulunan aile-psikolojik bir yaklaşım.

 

"Bir çocuğun zihinsel veya fiziksel engelli olması, ebeveynler için birçok kısıtlama ve ek talep anlamına gelir. Engelin türüne ve ciddiyetine bağlı olarak, yaşadıkları sürece çocuklarının kendilerine bağımlı olmasını beklemelidirler (kalıcı ebeveynlik). Diğer ebeveynlerden farklı olarak, rehberlik için kendi ailelerinin geleneklerine ve rol modellerine geri dönemezler. Bu nedenle günlük aile yaşamı zorlu bir süreçte tamamen yeniden keşfedilmelidir" (Jungbauer, 2009; s. 22).

 

Özet (Abstract)

 

Engelli bir kardeşle büyüyen çocuklar (genellikle) hayatlarının erken yaşlarından itibaren özel görevler ve zorluklarla karşı karşıya kalırlar. Normatif gelişimsel görevlere ek olarak, engelli bir kardeşin doğumu gibi normatif olmayan ek gelişimsel görevler de psikososyal gelişimlerini farklı derecelerde etkiler.

 

Aile sistemleri teorisi perspektifinden bakıldığında, tüm sistem değişikliklere (engelli bir çocuğun doğumu gibi) az ya da çok adapte olabilmelidir. Etki faktörlerine dayanarak ve sistemik bir bakış açısıyla, engelli çocuğu bireysel bir kişi olarak, örneğin özel terapiler şeklinde desteklemek yeterli değildir. Bu durumda, Trompisch'in Alfa Terapisi, bireysel aile üyelerini, özellikle de bir kardeşi güçlendirmeye ve böylece tüm sistemi güçlendirmeye yardımcı olabilir.

 

Bu makale, bu konuya bilimsel ampirik sonuçlar ve pratik örnekler temelinde yaklaşmaya ve bu bağlamda yunus terapisinin önemini göstermeye çalışmaktadır.

 

Sağlıklı kardeşler arasındaki ilişki genellikle özel bir yakınlık ve sürtüşme noktaları ile karakterize edilir, ancak engelli ve engelli olmayan çocuklar arasında büyük ölçüde mümkün değildir. Ebeveynlerin kişiliği ya da ebeveynlerin tutumları ve birbirleriyle olan ilişkileri, kardeş dizilimi, engelliliğin ciddiyeti ve ailenin sosyal durumu burada açık bir etkiye sahiptir. Mevcut kaynaklara ve dayanıklılık faktörlerine bağlı olarak bu, özel zorlukların yanı sıra aktif ve pasif başa çıkma stratejileriyle sonuçlanır.

 

Bu nedenle, etki faktörlerinin bilinmesi ve dolayısıyla ebeveynlerin ve aynı zamanda çevrenin eğitimi, engelli olmayan kardeşin sağlıklı psikososyal gelişimi için önemli bir yardım ve destek olarak görünmektedir.